Φέτος έκλεισα τα 30.Είμαι χαρούμενος γιατί στα παιδικά μου χρόνια δεν κυριαρχούσαν τα κανάλια,τα βίντεοπαιχνίδια κ.λ.π. κι έτσι όταν η νύχτα σφύριζε τη λήξη στα παιχνίδια στους δρόμους και στις αλάνες την έναρξη της διαδικασίας του ύπνου σηματοδοτούσαν τα παραμύθια της γιαγιάς.Και ακόμα και σήμερα θυμάμαι την εντύπωση που μου προξενούσαν,ίσως και το φόβο για να είμαι ειλικρινής τα κοφτερά δόντια του "κακού λύκου" αλλά και τη χαρά,όταν στο τέλος ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Σήμερα παιδιά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη προσωποποιούν την έννοια του κακού λύκου σε διάφορα πρόσωπα ανάλογα με το που κατοικούν...
Για τα παιδιά του Ιράκ,της Σερβίας και του Αφγανιστάν κακός λύκος είναι ο Μπους,για τα παιδιά στη Γεωργία ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ,για εκείνα στην Οσετία και στην Απχαζία ο Σαακασβίλι κ.ο.κ.
Έχω βαρεθεί τις τελευταίες μέρες να ακούω απόψεις για το πόσο φταίει ο ένας ή ο άλλος για τον πόλεμο στην Γεωργία...δε με νοιάζει στο κάτω κάτω της γραφής ποιός φταίει.Άλλωστε έχει ειπωθεί πως η ιστορία,όπως και οι όροι μιας συνθήκης ανακωχής υπαγορεύονται και φράφφονται από τους νικητές.Γιατί σε κάθε πόλεμο υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και μάλιστα κατά ένα παράξενο τρόπο είναι πάντα οι ίδιοι.
Νικητές είναι οι κάθε προέλευσης κατασκευαστικές εταιρείες,βιομηχανίες κατασκευής όπλων,γενικά όσοι σπεύδουν να εξοικονομήσουν κάποιο συμβόλαιο που αποφέρει πακτωλούς χρημάτων.
Ηττημένοι....οι υπολοιποι,νεκροί στρατιώτες και άμαχοι,οι συγγενείς τους,οι πρόσφυγες που αναγκάζονται να ξεριζωθούν και κυριώς τα παιδιά,που ενώ βλέπουν τους κακούς λύκους να ξεχύνονται από παντού...προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα γίνει στο τέλος απλά να ζήσουν,όχι να ζήσουν καλύτερα,απλά να ζήσουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου