ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ

Πόσες φορές θυμάμαι ήθελα να πω κάτι και το κατάπινα.Πόσες φορές ένιωθα κάτι σαν αόρατη ύπαρξη να μου κρατάει τα χαλινάρια,να μη με αφήνει να΄"καλπάσω" ελεύθερα στα φανταστικά λειβάδια της έκφρασης, να με κάνει να νιώθω σαν γερασμένο άλογο δεμένο σε ένα πάσσαλο...

Κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και τον έφτυνα,ήθελα να ξεράσω τη χολή όλων αυτών των απαγορεύσεων,των φραγμάτων,των εμποδίων....Πρώτα ο οικογενειακός,έπειτα ο σχολικός τέλος ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός μου έβαζαν ένα φανταστικό φιμωτρο το οποίο πάντα είχαν την απίτηση να καλύπτω με ένα πλατύτατο όσο και ψεύτικο χαμόγελο.

Έβλεπα παντού γύρω μου καλοκουρδιμένα στρατιωτάκια να δέχονται πειθήνια τα όσα επέβαλλαν άλλοι και να το απολαμβάνουν και από πάνω.Έτσι κι εγώ υποτασσόμουν μέσα στην στρατιωτική παράταξη που μπορεί να άλλαζε σύνθεση ανάλογα με τις εποχές,ποτέ όμως στόχους και διαταγές.

Κάποια στιγμή βιδώθηκα, όλη αυτή η χολή που μου ερχόταν στο στόμα και υπομονετικά την γύριζα στο στομάχι μου καταπίνοντας την,βρήκε δίεξοδο.Άρχισα να μιλάω όπως θέλω,να ντύνομαι όπως θέλω,να κουρεύομαι όπως θέλω.Μίλούσα σε όποιους ήθελα και όπως ήθελα,χωρίς να δίνω δεκάρα τσακιστή για το τι θα πουν για μένα.Έκανα έτσι μια σημαντική ανακάλυψη....Δε με ένοιαζε τι λέγανε οι άλλοι για μένα αρκεί που τα είχα καλά με τον εαυτό μου.

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος και ακόμα δεν είναι.Η ελευθερία στην έκφρασή μου ξεκίνησε πρώτα με γραπτά κείμενα καθώς με αυτά δεν αντιμετώπιζα τα καχύποπτα ή και γεμάτα λοιδωρία μάτια των απέναντι.Ακόμα και σήμερα εκφράζομαι ανετότερα γραπτά παρά προφορικά.Άλλωστε το είπα και πριν...ο δρόμος δεν είναι διόλου εύκολος...μοιάζει με κακοτράχαλο μονοπάτι που σε κ΄΄αθε του λακκούβα μετράω απώλειες στις αποσκευές μου.Απώλειες συναισθηματικές,φιλικές,επαγγελματικές,οικονομικές και άλλων ειδών.Δεν μετανιώνω.Νιώθω σαν επιβάτης αερόστατου που για να πετάξει ψηλότερα και να μην γκρεμοτσακιστεί στα βράχια, πρέπει άμεσα και βίαια να αποκόψει όλα τα περιττά βάρη του αερόστατου...

Γιατί τελικά κατάλαβα πως όσοι δεν μπορούσαν να δεχτούν όσα έλεγα κι έγραφα,όσοι στράβωναν από την πολλές φορές αντισυμβατική συμπεριφορά μου και δεν έμπαιναν στον κόπο να μου εξηγήσουν το γιατί,απλά στράβωναν ήταν οι λιγότερο σημαντικοί,το απόβαρο....

Ακόμα περπατώ σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο,μέρα με τη μέρα,μέτρο με το μέτρο.Θα χαρώ να βρώ συνοδοιπόρους όλους εσάς που βρίσκσεστε στην ίδια ή παρόμοια κατάσταση.Μη φωνάζετε αυτό που θέλετε απλά...Ουρλιαξτε το!!Άλλωστε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος,που κάποιοι λατρεύουν ως Χριστό είχε πει..."Αλλοίμονό σας όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούν κολακευτικά για σας...."

Βιτρούβιος

Ευχαριστώ τον Βιτρούβιο για το ότι μου επέτρεψε,όντας(θέλω να πιστεύω)συνόδοιπόρος του να αναρτήσω το κείμενό του σεβόμενος σε κάθε περίπτωση την ανωνυμία του.... Δημήτρης Κ.