Πολλές φορές πράγματα που σου συμβαίνουν άλλοτε σημαντικά, άλλοτε λιγότερο ουσιώδη,το μυαλό τα κλειδώνει σε κάποιο μέρος,τα αποθηκεύει σαν σε ένα εξωτερικό σκληρό δίσκο,προστατεύοντάς τα με κάποιου είδους κωδικό.Μάλλον γιατί έτσι απελευθερώνει περισσότερο χώρο στη μνήμη,χωρίς να διαγράφει παλιές αναμνήσεις,που μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες στο μέλλον.Για να ανοίξουν λοιπόν αυτά τα αποθηκευμένα αρχεία χρειάζεται ένας κωδικός,που μπορεί να είναι μια λέξη,μια φράση, ένα περιστατικό....ανάλογα κατά περίσταση.
Εξηγούμαι...πριν από λίγες ώρες,από τη στιγμή που γράφεται αυτή η ανάρτηση, έχω μια συζήτηση για το πόσο τυχερός συνήθως είμαι σε κληρώσεις,στριψίματα κερμάτων κλπ...Έπειτα κατευθύνομαι προς το μετρό με τον συνομιλητή μου εγώ για Αγ.Αντώνιο, ο συνομιλητής μου για Αγ.Δημήτριο.Το δικό μου μετρό θα έκανε 4 λετπά να έρθει,το δικό του 2΄.Μου λέει λοιπόν....είδες που είπες πως συνήθως είσαι τυχερός...το δικό μου μετρό θα έρθει πιο γρήγορα...Αυτό ήταν,η φράση-κλειδί...
Ήταν στα 1998-1999 κάπου εκεί.Ανηφόριζα την Χ.Τρικούπη στο δρόμο για τον καθιερωμένο φοιτητικό καφέ στα Εξάρχεια.Ξαφνικά από το πουθενά ένα χέρι μου φράζει το δρόμο προτείνοντάς μου μια ξενόγλωσση εφημερίδα,σε κοκκινοκίτρινους χρωματισμούς.Σταματώ,του εξηγώ στα αγγλικά πως δεν καταλαβαίνω τι μου λέει και εκείνος βλέποντας πως δεν μπορεί να με πείσει να συνεισφέρω οικονομικά στην κουρδική οργάνωση που εκπροσωπούσε μου "απελευθέρωνει" το δρόμο.Έτσι το περιστατικό αυτό με καθυστέρησε περί τα 20-25 δευτερόλεπτα...
Συνέχισα να περπατώ προς την πλατεία όταν ενας δυνατός θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή....ένα αυτοκίνητο αφού χτύπησε στο κράσπεδο του πεζοδρομίου καρφώθηκε στη γωνία Χ.Τρικούπη και Βαλτετσίου,2 στενά πανω από κει που βρισκόμουν.
Τις επόμενες μέρες πολλές φορές χρονομετρούσα τη διαδρομή από το σημείο που σταμάτησα μέχρι τη διασταύρωση του ατυχήματος.Ανάλογα με το ρυθμό του βαδίσματος την έκανα από 18 έως 30 δευτερόλπετα.Μέσος όρος....24 δευτερόλεπτα.
Κάποιες φορές μια καθυστέρηση μπορεί να είναι και αποκύημα τύχης λοιπόν...μικρό μου πόνυ,κατά την προσφιλη σου έκφραση...Πάντως προσωπικά ευχαριστώ που ανέσυρες έστω και άθελά σου τούτη την ανάμνηση από τα χρονοντούλαπα της μνήμης μου...
4 σχόλια:
Ο Χ. μου, μια φορά ετοιμαζόταν να μπει σε ένα κτίριο στην Κάνιγγος με το δερμάτινο μπουφάν της μηχανής και το κράνος του γιατί βαριόταν να τα βγάλει. Τη στιγμή που έφτασε στην είσοδο, έγινε μια μεγάλη έκρηξη στο μαγαζί στο υπόγειο που πούλαγε μπογιές και τέτοια. Όλα τα τζάμια του κτιρίου έσπασαν κι έπεσαν πάνω στον Χ.! Φαντάζεσαι να είχε βγάλει το κράνος...Δυο πράγματα έχω να σου πω:
1.Δεν ψήνομαι με τα μεταφυσικά αλλά προφανώς κάποιοι σας θέλουν πολύ σ' αυτόν τον κόσμο (αυτοί που σας αγαπούν).
2.Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει (παλιά ναυτική παροιμία)!
Φιλιά και καλή βδομάδα. Και ευχαριστώ πολύ πολύ για το μέηλ με το κείμενο και περισσότερο για τα δικά σου. Τυχερά τα σπόρια που σε έχουν.
1 exo arketa tetoia paradeigmata....
kirios periptosi seismou 99
ma k alla poy de thelo na anafero
de ksero an einai moira h an tyxainei
k de to psaxno gt tha trelatho
2-re dimitri ama bro to kourdo tha ton skiso...akou na se sosei....xxx
palak kano e...nanai kala o anthropos
3 peidh sto last text-eikona de mporesa na sxoliaso....
parma e ....oeoeoeoeooe paikse tora me th frozinone k to bari k ase ton ypno na s eparei
samp ole!!!!
Εγω,μικρό μου πόνυ,δεν έχω παραδείγματα να σου δώσω!!!Αλλά αν κρίνω απο την αφήγηση σου κάποια μοίρα σε θέλει πράγματι στον κόσμο!Το στρίψιμο του νομίσματος είναι απλά η...κάλυψη!
Φιλιά!!
Υ.Γ.:Υπέροχο το σχόλιο σου στο "Γιατί δεν ερωτεύεται ο έρωτας?"...
Δες την ταινία "sliding doors"
μικρά θαυματα συμβαίνουν καθημερινά, αρκεί να έχουμε τα "μάτια" μας ανοιχτά, να τα βλέπουμε και να τα ζούμε.
Δημοσίευση σχολίου